بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِنَّا كُلَّ شَيۡءٍ خَلَقۡنَٰهُ بِقَدَرٖ

ماييم كه هر چيزى را به اندازه آفريده‌ايم.

وَ مَآ أَمۡرُنَآ إِلَّا وَٰحِدَةٞ كَلَمۡحِۢ بِٱلۡبَصَرِ

و فرمان ما جز يك بار نيست [آن هم‌] چون چشم به هم زدنى.

وَ لَقَدۡ أَهۡلَكۡنَآ أَشۡيَاعَكُمۡ فَهَلۡ مِن مُّدَّكِرٖ

و هم‌مسلكانِ شما را سخت به هلاكت رسانديم پس آيا پندگيرنده‌اى هست؟

وَ كُلُّ شَيۡءٖ فَعَلُوهُ فِي ٱلزُّبُرِ

و هر چه كرده‌اند در كتابها [ى اعمالشان درج‌] است.

وَ كُلُّ صَغِيرٖ وَ كَبِيرٖ مُّسۡتَطَرٌ

و هر خرد و بزرگى [در آن‌] نوشته شده.

إِنَّ ٱلۡمُتَّقِينَ فِي جَنَّٰتٖ وَ نَهَرٖ

در حقيقت، مردم پرهيزگار در ميان باغها و نهرها،

فِي مَقۡعَدِ صِدۡقٍ عِندَ مَلِيكٖ مُّقۡتَدِرِۢ

در قرارگاه صدق، نزد پادشاهى توانايند.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱلرَّحۡمَٰنُ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ [خداى‌] رحمان،

عَلَّمَ ٱلۡقُرۡءَانَ

قرآن را ياد داد.

خَلَقَ ٱلۡإِنسَٰنَ

انسان را آفريد،

عَلَّمَهُ ٱلۡبَيَانَ

به او بيان آموخت.

ٱلشَّمۡسُ وَ ٱلۡقَمَرُ بِحُسۡبَانٖ

خورشيد و ماه بر حسابى [روان‌] اند.

وَ ٱلنَّجۡمُ وَ ٱلشَّجَرُ يَسۡجُدَانِ

و بوته و درخت چهره‌سايانند.

وَ ٱلسَّمَآءَ رَفَعَهَا وَ وَضَعَ ٱلۡمِيزَانَ

و آسمان را برافراشت و ترازو را گذاشت،

أَلَّا تَطۡغَوۡاْ فِي ٱلۡمِيزَانِ

تا مبادا از اندازه درگذريد.

وَ أَقِيمُواْ ٱلۡوَزۡنَ بِٱلۡقِسۡطِ وَ لَا تُخۡسِرُواْ ٱلۡمِيزَانَ

و وزن را به انصاف برپا داريد و در سنجش مكاهيد.

وَ ٱلۡأَرۡضَ وَضَعَهَا لِلۡأَنَامِ

و زمين را براى مردم نهاد.

فِيهَا فَٰكِهَةٞ وَ ٱلنَّخۡلُ ذَاتُ ٱلۡأَكۡمَامِ

در آن، ميوه [ها] و نخلها با خوشه‌هاى غلاف‌دار،

وَ ٱلۡحَبُّ ذُو ٱلۡعَصۡفِ وَ ٱلرَّيۡحَانُ

و دانه‌هاى پوست‌دار و گياهان خوشبوست.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

خَلَقَ ٱلۡإِنسَٰنَ مِن صَلۡصَٰلٖ كَٱلۡفَخَّارِ

انسان را از گل خشكيده‌اى سفال مانند، آفريد.

وَ خَلَقَ ٱلۡجَآنَّ مِن مَّارِجٖ مِّن نَّارٖ

و جنّ را از تشعشعى از آتش خلق كرد.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

رَبُّ ٱلۡمَشۡرِقَيۡنِ وَ رَبُّ ٱلۡمَغۡرِبَيۡنِ

پروردگار دو خاور و پروردگار دو باختر.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

مَرَجَ ٱلۡبَحۡرَيۡنِ يَلۡتَقِيَانِ

دو دريا را [به گونه‌اى‌] روان كرد [كه‌] با هم برخورد كنند.

بَيۡنَهُمَا بَرۡزَخٞ لَّا يَبۡغِيَانِ

ميان آن دو، حدّ فاصلى است كه به هم تجاوز نمى‌كنند.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

يَخۡرُجُ مِنۡهُمَا ٱللُّؤۡلُؤُ وَ ٱلۡمَرۡجَانُ

از هر دو [دريا] مرواريد و مرجان برآيد.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

وَ لَهُ ٱلۡجَوَارِ ٱلۡمُنشَ‍َٔاتُ فِي ٱلۡبَحۡرِ كَٱلۡأَعۡلَٰمِ

و او راست در دريا سفينه‌هاى بادبان‌دارِ بلند همچون كوه‌ها.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

كُلُّ مَنۡ عَلَيۡهَا فَانٖ

هر چه بر [زمين‌] است فانى‌شونده است.

وَ يَبۡقَىٰ وَجۡهُ رَبِّكَ ذُو ٱلۡجَلَٰلِ وَ ٱلۡإِكۡرَامِ

و ذاتِ باشكوه و ارجمند پروردگارت باقى خواهد ماند.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلشَّمۡسِ وَ ضُحَىٰهَا

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به خورشيد و تابندگى‌اش،

وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا

سوگند به مَه چون پى [خورشيد] رَوَد.

وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا

سوگند به روز چون [زمين را] روشن گرداند،

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰهَا

سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد،

وَ ٱلسَّمَآءِ وَ مَا بَنَىٰهَا

سوگند به آسمان و آن كس كه آن را برافراشت،

وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا طَحَىٰهَا

سوگند به زمين و آن كس كه آن را گسترد،

وَ نَفۡسٖ وَ مَا سَوَّىٰهَا

سوگند به نَفْس و آن كس كه آن را درست كرد

فَأَلۡهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقۡوَىٰهَا

سپس پليدكارى و پرهيزگارى‌اش را به آن الهام كرد،

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا

كه هر كس آن را پاك گردانيد، قطعاً رستگار شد،

وَ قَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا

و هر كه آلوده‌اش ساخت، قطعاً درباخت.

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ

[قوم‌] ثمود به سبب طغيان خود به تكذيب پرداختند.

إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا

آن گاه كه شقى‌ترينشان بر [پا] خاست.

فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَ سُقۡيَٰهَا

پس فرستاده خدا به آنان گفت: «زنهار! ماده شتر خدا و [نوبت‌] آب‌خوردنش را [حرمت نهيد]».

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا

و [لى‌] دروغزنش خواندند و آن [ماده شتر] را پى كردند، و پروردگارشان به [سزاى‌] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاك يكسان كرد.

وَ لَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا

و از پيامدِ كار خويش، بيمى به خود راه نداد.

بِّسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلتِّينِ وَ ٱلزَّيۡتُونِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به [كوه‌] تين و زيتون،

وَ طُورِ سِينِينَ

و طور سينا،

وَ هَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ٱلۡأَمِينِ

و اين شهر امن [و امان‌]،

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِيٓ أَحۡسَنِ تَقۡوِيمٖ

[كه‌] براستى انسان را در نيكوترين اعتدال آفريديم.

ثُمَّ رَدَدۡنَٰهُ أَسۡفَلَ سَٰفِلِينَ

سپس او را به پست‌ترين [مراتب‌] پستى بازگردانيديم

إِلَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ فَلَهُمۡ أَجۡرٌ غَيۡرُ مَمۡنُونٖ

مگر كسانى را كه گرويده و كارهاى شايسته كرده‌اند، كه پاداشى بى‌منّت خواهند داشت.

فَمَا يُكَذِّبُكَ بَعۡدُ بِٱلدِّينِ

پس چه چيز، تو را بعد [از اين‌] به تكذيب جزا وامى‌دارد؟

أَلَيۡسَ ٱللَّهُ بِأَحۡكَمِ ٱلۡحَٰكِمِينَ

آيا خدا نيكوترين داوران نيست؟